கவிதை

மெளனமாக இருந்து பார்…உறவுகளின் உன்னதம் புரியும். மெளனமாக இருந்து பார்..யார் உன்னை நேசிக்கிறார்கள் என்று புரியும். மெளனமாக இருந்து பார் ..உன்வாழ்வை நீ அறிவாய். மெளனமாக இருந்து

கருப்புத் திரையிட்டகண்ணாடிக் கூண்டுக்குள்கருத்த கண்ணாடிக்குள்மங்கிய வெளிச்சத்தைத்தனக்காக மட்டுமேபாய்ச்சிக் கொண்டிருந்ததுஅந்த விளக்கு! கண்ணாடியைத் துடைத்துதிரியைத் தூண்டினால்அறைக்கு மட்டுமல்லவெளியிலும் கிடைக்கும்வெளிச்சமென் றெண்ணிகதவைத் திறந்தேன்.தானாகச் சாத்திக்கொள்ளும்கதவு தலையில் சாத்தியது! தடுமாறி உள்ளே

வாழ்க்கை…என்னுடைய ஆசையைஎப்போதுமே கேட்டதில்லை! என்னுடைய கனவுகளைஎப்போதுமேநிறைவேற்றியதில்லை! அதன் வழியில்என்னைஅழைத்துச் செல்கிறது! பெருக்கெடுத்த வெள்ளம்தனக்குக் கிடைத்தவழிகளையேதனது பாதையாக்கிக் கொள்வதுபோல்நானும் பயணித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்! நான்செல்லும்பாதைஎன்னால்உருவாக்கப்பட்டதுஎன்பதைவிடஎனக்காகவேஉருவாக்கப்பட்டதாகவேநான் தீர்மானிக்கிறேன்! சமரசம்செய்து கொள்வதைவிடநன்மைக்குரியதாய் வேறொன்றும்

சீரற்ற சிந்தனை சீற்றம் கொண்டுமீண்டும் மீண்டும் உதித்திடும் தருணம்அழுத்தத்தின் நிலைப்பாடு ஆக்ரோஷத்தின் வெளிப்பாடுஉன்னையே உலகிற்கு காட்டிடும் மனநோயாளியாய் இயலாமை நிலையதுவும் நில்லாது ஓடிடும்முயற்சியுடன் கூடிய முன்னெடுப்புச் செயலினால்நேர்மறை

எழுதுகோல்தான்ஈட்டிகளாய் பாய்ந்திருக்கிறது!எழுத்துகள்தான்அனுகுண்டுகளாய்வெடித்திருக்கிறது! ருஷிய புரட்சியில் தொடங்கிஇந்திய விடுதலை வரைஇதுவேசாட்சியமாகியுள்ளது! எழுதுகோலேசெங்கோலாய்மாறியிருக்கிறது!எழுத்துகளேவேதமாய் காட்சியாகியுள்ளது! அகத்தியனில்தொடங்கிஅறியப்பட்டவரலாறு இது! எழுதுகோல்எழுதுவோனின் ஆயுதமாய்…எழுத்துகள்புரட்சிக்குரிய விதைகளாய்… பிரகடனப் பட்டுள்ளதுஅதர்மங்களின் அரசாட்சியில்! எழுதுவோன் இறைவனாய்…எழுத்துகள் வரமாய்…

உறங்கா உள்ளம் உனக்கானவள் நான் மட்டுமே மாமா!! உன்னை மட்டுமே நிதமும் நினைக்கிறேன்!! எனக்காக நீ என்ன செய்தாய்? என்னவனே அன்பைப் அள்ளிக் கொட்டினாய் !! நான்

நண்பனே… நீபுழுவோ பூச்சியோஅல்ல…அவதாரம்! நீதான் இங்கேஉன்னைவடிவமைக்கிறாய்…ஞானியாகவோ!போகியாகவோ! தேடல்களிலேயேதொலைந்து கொண்டிருக்கிறதுஉன்னுடைய பொழுதுகள்! எதையும்நீகொண்டு வரவுமில்லை!கொண்டுசெல்லப்போவதுமில்லை! இறக்கும் வரையில்தான்எல்லாம்…தெரிந்தும் தெரியாதவராகவேவாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறாய்! சூரியனாய்நீயிருக்கவேறு வெளிச்சம்உனக்கெதற்கு? அன்று…காட்டில் வாழ்ந்தவன்கண்டநிம்மதியைஇன்றுநாட்டை ஆள்பவரும்காணவில்லை! புத்தனும்சித்தனும்இன்றும்

பெண்ணே உன்னை மலர் என்றால் நீ மயங்கி விடாதே… நான் முட்கள் தான் என்று உன்னை முன்நிறுத்திச் செல்… விழித்துக் கொண்ட விழிகள் என்றும் விளக்கின் விடியலைத்