கவி

விழி பேச முனைந்த ஒவ்வொரு முறையும் மமதையில் மனம் தள்ளித் தள்ளிப் போனது என்றோ ஒரு நாளில் சிறு கசப்பொன்று உறவை பிரித்து வைத்திருந்தது யார் முற்றுப்புள்ளி

நூறு இளைஞர் இருந்தால் போதும்நூற்றாண்டு தாண்டியும் புவிப்பேசும் நாட்டின் பெருமையை புதிதாய் ஒரு சரித்திரம் படைக்க எழுந்து வாருங்கள்… உன்னால் முடியாது என்று மட்டம் தட்டிய மானிடர்

புன்னகை அழகுஎன்றேன்…மெளனமாக சென்றாய்! கண் சாடையேகவிபாடுதே என்றேன்..விழி மூடிச் சென்றாய்! பாதக்கொழுசுஓசையில்…பாவி மனம் தவிக்குதுஎன்றேன்…கள்ளச் சிரிப்புடன்கடந்தாய்! நேச சிரிப்பில்..உயிர்க்குடுவை..ஊசலாடுகிறது என்றேன்…மெல்லிய சிரிப்பைபதிலாய் தந்தாய்! ஒ௫ நாள்காணமால் போனாலும்…இதயம்

உனக்கெனப் பிறந்தவளைக் கரம் பிடித்து மணம் முடி,உன் வாழ்க்கை வளமோடு நல்லறமாகும்… நீ நினைத்த படிகரம் பிடித்த நேரம் தொட்டதெல்லாம் பொன்னாகும், உன்னதமான வாழ்க்கை உதயமாகும்… தற்பெருமை

எங்கள் தேசக் கொடிஅழகாய் அசைவதுவீசும் காற்றினால் அல்ல! உயிர் கொடுத்து சென்றநம் வீரர்களின் மூச்சுக் காற்றினால் ஆம்வீரர்களின் மூச்சுக் காற்றினால்!நம் தேசம் நம் இந்திய தேசம்நமது உரிமை

அழகு என்ற சொல்லின் சொந்தக்காரியே உன் முத்தம் பற்றி கவிக்கூருகிறேன் கேள் தயக்கங்களை மனதில் நிறுத்தி தந்துவிடு பெண்ணே ஒரு முத்தம்.. கைக் கொண்டு மதிமுகம் மறைத்து

வன்மத்தை உமிழ்ந்தால் உடைந்து போகுமே உறவுகள்இன்பத்தை சுமந்தால் இலகுவாகுமே இதயம் நேற்றையக் கணக்கில்வரவும் செலவும்மிச்சம் கொள்கின்றனவார்த்தை வடிவில் வண்ணம் கொண்ட வாழ்க்கை வாசம் வீசும் நேரமாக உயர

என் உயிரினுள் புகுந்த இன்னுமோர் உயிரேவிண்மீன்களெல்லாம் உன்னை சிறைபிடிக்க திட்டமிடவேஎன் உள்ளத்தில் உதித்த உன்னைஇதயத்தில் மறைத்து வைக்க என்னுகிறேன்என்னருகே வருவாயா…. பனிக்காற்று பரவிவர தனித்த ஒருத்தியாய்வானவன் உள்ளங்கையில்

எங்கள் வீட்டு வளர்ப்பிறையேஎன் இதய தேவதையே நீ பூத்த நாள்முதலாய்நீங்கா மகிழ்ச்சியை அள்ளித் தந்தவளே! சின்னஞ்சிறு சிரிப்பாலே – அனைவரையும்சிறைப்பிடித்து வைத்தவளே! குயில் போன்ற உந்தன் குரலால்அனைவரையும்